بر پایة چنین دانستگی است که برای نخستین بار از دانش‌واژة نوینی به نام «زیست‌مداری» یا بیودموکراسی، سخن به میان آمده و بر این آموزه پای می‌فشارد که: «ارزش و اهمیت تمامی اشکال تنوّع حیات مورد احترام بوده و حفاظت از ذخایر ژنی و اندوخته­های طبیعی، می‌بایست همواره در اولویت نخستِ طرح­های توسعه قرار داشته باشد (زاهدی، 1380 و Wolfson، 2002).» بنابراین، دیگر نمی‌توان و نباید به کارکرد و مفهوم سنتی توسعة پایدار: «توسعه‌ای که منابع تجدید‌ناپذیر را تخریب نمی‌کند و در درازمدّت قابلیت تداوم دارد.» بسنده کرد؛ چرا که توسعة پایدار از معنایی گسترده‌تر و جهان‌شمول‌تر برخوردار بوده و هر فرآیندی را که: «به دگرگونی اندیشة آدمیان بیانجامد و آنها را آمادة ارتقاء در مسئولیت­های اجتماعی بکند»، در بر می‌گیرد؛ دریافتی که خود ریشه در باوری دیرینه و اصیل دارد، باوری که معتقد است: «توسعة واقعی آن چیزی است که در اندیشة آدمیان رخ دهد، نه آنچه که در انبارهای گمرک، تالارهای مد و یا زرق و برق تبلیغات شهری قابل مشاهده است[1]». بی‌دلیل نیست که یک اندیشمند معاصر با صراحت می‌گوید: «هیچ تحوّل یا انقلاب سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در قرن اخیر نتوانسته است، همچون تحوّلات زیست‌محیطی بر رفتار و بینش انسان­ها تأثیر بگذارد ( ,McCormic1995)».